Morska przygoda na planszy – Piraci: Karaibska flota

Wakacje nieodłącznie kojarzą się z piękną pogodą i morzem. W tym roku nie dane mi było wyjechać nawet nad nasz polski Bałtyk. Prawdziwej morskiej przygody spróbowałam jednak we własnym mieszkaniu. A to za sprawą gry „Piraci. Karaibska flota”.

Jako osoba kolekcjonująca gry od razu zwróciłam uwagę na poręczne pudełko gry. W środku znajdziemy 45 kart statków w pięciu kolorach, 15 kart specjalnych, 2 kostki, 5 pionków hersztów piratów, 10 żetonów floty pirackiej i 100 dukatów. Dawno już nie widziałam tak pięknie wykonanej gry. Grafika przygotowana przez Macieja Szymanowicza bardzo mi się podoba. Szczególnie karty specjalne powodują uśmiech na twarzy. Lubię ten rodzaj grafiki: trochę bajkowa, nieprzerysowana i bardzo sympatyczna. To sprawia, że od razu chce się zasiąść do gry. Panowie lubiący klimaty na przykład gry Neuroshimy Hex mogą się skrzywić na widok tej gry i stwierdzą, że jest „zbyt dziewczęca”. Warto również wspomnieć o kostkach, które są przygotowane specjalnie do tej gry. Taki mały element, ale jak bardzo cieszy oko.

Piraci nie są nowym tytułem na rynku planszówek. Polskie wydanie tej gry różni się od oryginału tematem. Wersja z 2004 roku nazywała się Boomtown i wcielaliśmy się w niej w role poszukiwaczy złota. Grafika była odrobinę ponura i w ciemnych kolorach – dla mnie, jako dla kobiety uwielbiającej żywe kolory, nie stanowiło to zachęcającego zaproszenia do rozgrywki. To jednak moja subiektywna opinia.

W polskiej wersji wcielamy się w piratów, którzy budują flotę i próbują zdobyć fortunę dzięki dostarczanym przez nią dukatom. Na początek każdy z graczy otrzymuje po 10 dukatów.  Każda runda składa się z trzech etapów. Pierwszym jest odkrycie tylu kart ilu jest graczy. Drugim etapem jest licytacja, czyli powiększanie pirackiej floty. Trwa ona do momentu, gdy zostanie tylko jedna osoba. Bardzo ciekawy jest sposób zapłaty i wyboru kart. Nie wpłacamy pieniędzy do banku, lecz przekazujemy kwotę osobie, która siedzi po prawej stronie zwycięzcy. Gracz ten zatrzymuje połowę otrzymanej kwoty i przekazuje resztę kolejnemu graczowi. Ten także zatrzymuje połowę kwoty, którą dostał – resztę przekazuje dalej. Po tym jak zwycięzca licytacji wybierze jedną kartę, prawo wyboru przechodzi na osobę siedzącą po jego lewej stronie. Po niej kartę wybiera kolejna osoba siedząca po lewej stronie.

Na co zwracamy uwagę wybierając kartę? Przede wszystkim na jej kolor. Pierwszy gracz, który zdobędzie 2 karty statków w tym samym kolorze, zostaje hersztem piratów. Jego przywilej polega na pobieraniu dukatów za każdym razem, gdy inny gracz zdobędzie karty statku w kolorze naszego herszta. Osoba ta musi zapłacić wtedy tyle dukatów, ile statków w tym kolorze posiada dany herszt. Jeśli, w którymś momencie, jeden z graczy będzie posiadać więcej statków w danym kolorze niż herszt, przejmuje on jego pionek i uprawnienia. Warto więc zwracać uwagę na to, jaki herszt jest jeszcze do zgarnięcia, oraz komu (i ile) będziemy musieli zapłacić.

Wspominałam też o oznaczeniach statków. Na nie też należy zwracać uwagę. Na górze karty wypisana jest suma, jaka musi wypaść na kościach, aby statek przynosił dochody oraz ile dukatów dzięki niemu uzyskamy.  Skoro mowa o kostkach, pojawiają się one w trzecim etapie, czyli w wyprawie po łupy. Suma wartości na kostkach wskazuje statki, które otrzymują dukaty. Na tym kończy się dana runda i przechodzimy do kolejnej. Gra kończy się, gdy wyczerpią się karty ze stosu. Wygrywa osoba, która zdobędzie największą ilość punktów (wartość posiadanych dukatów + liczba dukatów przedstawionych na posiadanych kartach statku + 5 punktów za każdego posiadanego herszta).

W trakcie gry zdobywamy jednak nie tylko karty statków, dzięki którym możemy poszerzać flotę, ale też karty specjalne. Niektóre służą nam do końca gry, inne mają natychmiastowe zastosowanie. Szczególnie wypatrywaliśmy karty Atak Krakena (możemy usunąć kartę należącą do innego gracza) lub Abordaż (przejmujemy i dołączamy do swoich jedną z kart przeciwnika). Bardzo pomocna jest też karta Momencik! (po dowolnym rzucie kostkami możemy zmienić wynik na jednej z nich) lub Gra w kości (możemy próbować podebrać dukaty innym graczom). Silne są też karty Dodatkowa broń (dokładamy ją do jednego ze statków, który od tej chwili będzie nam dostarczał o 3 dukaty więcej) oraz Barka (kładziemy ją obok swoich statków i umieszczany na niej żeton floty w dowolnym kolorze – za każdym razem, gdy statki w tym kolorze będą dostarczać dukaty, również my otrzymamy po 2 dukaty za każdy taki statek), Wirtuoz Gitary (zysk czerpany z barki wzrasta do 4 dukatów) oraz Czarnobrody (wzmacnia działanie herszta – gracze płacą jego właścicielowi podwójną cenę). Możemy mieć jeszcze jedną kartę specjalną. W 23 numerze Świata Gier Planszowych znajdziemy kartę Atak Hiszpanów (po zakończeniu licytacji jej zwycięzca nie przekazuje całej kwoty kolejnym graczom do podziału, lecz odkłada ją do banku).

Podsumowując, Piraci nie tylko cieszą oko. Rozgrywka jest naprawdę przyjemna, płynna i szybka. To nie jest żaden mózgożerny tytuł, lecz lekki przerywnik pomiędzy cięższymi rozgrywkami. Dzięki kartom specjalnym możemy robić na złość przeciwnikom. Nie brakuje tu interakcji, szczególnie negatywnej. Zasady są naprawdę proste, a bogata w ilustracje instrukcja, sprawia, że nie ma problemów z ich opanowaniem. Ciekawe rozwiązanie z płaceniem i kolejnością przy wybieraniu kart sprawia, że nikt nie jest pokrzywdzony, a rozgrywka jest urozmaicona.

  • WYKONANIE 5/5

    Pudełko w „rozsądnym” rozmiarze, specjalnie do tej gry przygotowane kości, piękne grafiki – to wszystko składa się na ocenę 5/5.

  • TRUDNOŚĆ 2/5

    Zasady są proste, choć czasami „gubiliśmy się” przy podziale pieniędzy z licytacji. Pomocna jest instrukcja, która wyjaśnia wszystkie wątpliwości.

  • OCENA 4/5

    Przyjemna, lekka gra z ciekawymi rozwiązaniami.

Testowanie gier … na Majorce

Zanim gra pojawi się na rynku musi przejść przez etap testowania. To decydujący, ale też niełatwy, czas dla autorów. Muszą liczyć się ze słowami krytyki i być jeszcze wdzięcznym za nie. Im więcej opinii, tym lepiej. Najlepiej gdyby wypowiadali się eksperci, czyli „gracze” lub inni autorzy.

Reiner Knizia, który jest autorem kilkuset gier, w trakcie wywiadu, który z nim przeprowadzałam dla Świata Gier Planszowych, wspominał, że ma stałe grupy testerów, z którymi spotyka się w określone dni tygodnia. Również polscy autorzy doceniają ten etap produkcji i stworzyli inicjatywę Monsoon Group, która skupia autorów i testerów gier planszowych oraz karcianych. Organizują w Warszawie cykliczne spotkania podczas których testują swoje prototypy. Niemieckie wydawnictwa i autorzy idą o krok dalej i w lipcu juz po raz czwarty wyjechali na tydzień na Majorkę. W tym roku w wyjeździe uczestniczyli: ABACUSSPIELE, 2F, Eggertspiele, Queen Games, Hans im Glück, Pegasus, Zoch, Amigo, Schmidt,Spielworxx, HUCH/HUTTER, Ravensburger, Matthias Cramer (autor m.in. gry Helvetia i Glen More), Ulrich Blum (autor m.in. Grand Cru), Leo und Karen Seyfarth (autorzy m.in. Thurn und Taxis), Ralph Bruhn (recenzent gier planszowych oraz założyciel wydawnictwa Hall Games), Ralf zur Linde (autor m.in. gry Finca). Pomysłodawcą oraz organizatorem wyjazdu jest niemiecki portal o planszówkach Cliquenabend.de.

Z wywiadów, które zamieszczane są właśnie na tej stronie możemy dowiedzieć się, że prezentowane są tam gry przygotowywane na targi SPIEL w Essen. Jest to też okazja do zobaczenia, nad czym obecnie pracują poszczególne wydawnictwa. Niektóre z tytułów będą wydane dopiero w kolejnym roku.

W trakcie poprzednich wyjazdów prezentowano tam m.in. Qin od Reinera Knizii, Yedo ( Thomas Vande Ginste i Wolf Plancke), Milestones (Stefan Dorra i Ralf zur Linde), Spectaculum (Reiner Knizia), Hawaii (Greg Daigle), dodatek do Stone Age – Mit Stil zum Ziel (Bernd Brunnhofer), Helvetia (Matthias Cramer), czy Santiago de Cuba (Michael Rieneck).

Jak zwykle uczestnikom wyjazdu tydzień na Majorce upłynął na testowaniu, dyskusjach, rozmowach na temat branży gier planszowych oraz integracji. To naprawdę bardzo fajny pomysł. Pomimo, iż w wyjeździe uczestniczyły konkurencyjne wydawnictwa, to jednak spotkanie te pokazało, że potrafią sie one dogadać. Nikt nikomu nie podkrada pomysłów, a wręcz przeciwnie. Z wywiadów wynikało, że poszczególni wydawcy doceniają opinie wyrażane przez innych ekspertów. Warto dodać, że z inicjatywą takiego wyjazdu wyszedł portal o grach. To kolejny dowód na to, że w Niemczech branża planszówkowa ma silną pozycję. O tym, jak wyglądają te wyjazdy przekonacie się oglądając wideo podsumowujący ubiegłoroczny wyjazd:

http://cliquenabend.de/news/988400-Mallorca-Gathering-of-Friends-2012.html

Warsztaty Logicznego Myślenia

Dziś nie będzie o grach, ale o logicznych łamigłówkach. W każdy wakacyjny weekend na Placu Wolności w Opolu odbywały się warsztaty logicznego myślenia. Organizowała je działająca od niedawna Akademia Logicznego Myślenia i Matematyki.

Prowadząca ją Monika Sawicka jest nauczycielką matematyki, a prywatnie miłośniczką łamigłówek. Postanowiła połączyć pasję z zawodem i tak powstał pomysł Akademii i tych warsztatów.

Co tydzień w specjalnym namiocie za darmo prezentowano łamigłówki i zachęcano do ich rozwiązywania. Chętnych nigdy nie brakowało. Zatrzymywały się całe rodziny, ale też sami dorośli. Dla tej pierwszej grupy przygotowano np. łamigłówki z serii Smart m.in. Pingwiny na lodzie. Były też magnetyczne gry podróżne. Dla nieco starszych był np. Rush Hour, czy Ubongo. Dorośli natomiast wracali do drucianych łamigłówek. Były takie osoby, które co tydzień przychodziły po to by rozwiązać łamigłówkę z kolejnego poziomu trudności. W dodatku dla dzieci przygotowane były też prezenty w postaci mini łamigłówek. Warto dodać, że Monika Sawicka co tydzień wprowadzała nowe propozycje, tak by osoby powracające nie nudziły się.

Przed nami ostatni wakacyjny weekend. Jeżeli będziecie w okolicach Opola – koniecznie wybierzcie się. Akademia zaprasza między godziną 13.00 a 18.00. Więcej na temat tego pomysłu opowie Monika Sawicka.

Skąd pomysł na tego typu Akademię?

Jeszcze w trakcie moich studiów udało mi się zorganizować dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjalnych dwie matematyczne gry terenowe. Działając w Kole Naukowym Matematyków w czasie festiwali naukowych promowałam na jednym ze stoisk różnego rodzaju łamigłówki i gry logiczne. Wtedy przekonałam się, że Opolanie uwielbiają łamigłówki.

To pierwsze wakacje z warsztatami logicznego myślenia?

Tak, niedawno otworzyłam własną działalność gospodarczą – Akademię Logicznego Myślenia i Matematyki. W ten sposób chciałam zrobić pierwszy krok do przełamania spojrzenia na matematykę. Bardzo chciałabym ją „odczarować”, ponieważ często jest postrzegana jako trudny i mało interesujący przedmiot.

Na jakiej zasadzie są prowadzone weekendowe warsztaty?

W namiocie mamy przygotowane specjalne stoisko. Każdy może przyjść i rozwiązywać łamigłówki. Jest ich na tyle, że dla każdego wystarczy. Niektóre osoby są bardzo zawzięte i chcą rozwiązać każdą łamigłówkę.

Czy były osoby, które przychodziły co tydzień?

Owszem, niektóre osoby wracały nawet po kilka razy tego samego dnia. Na przykład mama jednego chłopczyka wracała do nas trzy razy. Dzieci uwielbiają łamigłówki. Musimy przy tym pamiętać, że nie są to zwykłe zabawki. Nie tylko bawimy się przy nich dobrze, ale również ćwiczymy umiejętność logicznego myślenia.

Dzieci łatwo przekonać, a jak wygląda sprawa z rodzicami?

Dorosłym osobom czasami brak cierpliwości, ale tutaj zawsze staramy się dopingować, żeby się nie poddawać. Cały urok tkwi w tym, że jak się weźmie łamigłówkę do ręki, to trzeba ją rozwiązać. Jeśli jest taka potrzeba, zawsze służymy pomocą i podpowiadamy.

Dziękuję za rozmowę

Zdjęcia pochodzą ze strony:

https://www.facebook.com/AkademiaLogicznegoMysleniaIMatematyki?ref=stream&hc_location=stream

Stratopolis

Stratopolis

Dawno już nie grałam w grę, która dostarczyłaby tylu pozytywnych doznań estetycznych i wzrokowych.  To za sprawą pięknych bakelitowych płytek, które wykorzystujemy do rozgrywki (uwielbiam je – występują też m.in. w Polowaniu na robale i w grze Triominos). Co do wykonania nie można się do niczego przyczepić. Czy również rozgrywka nas nie zawiedzie? O tym przekonacie się czytając recenzję.

Stratopolis to gra logiczna dla dwóch osób. Każdy z graczy ma do dyspozycji 20 płytek składających się z trzech kwadratów. Jeden zestaw zawiera płytki w kolorze czerwonym (płytki jednokolorowe, czerwone i neutralne oraz płytki z dwoma czerwonymi kwadratami i jednym zielonym) oraz zielone (mają taki sam rozkład kolorów, co czerwone). W trakcie naszego ruchu losowo bierzemy płytkę z naszego stosu i umieszczamy ją na polu gry. Można wybrać jedną z dwóch opcji: rozbudowa (dokładamy płytkę do już leżących – musi ona stykać się co najmniej jednym bokiem) lub nakładanie na inne płytki. W tym drugim przypadku należy przestrzegać kilku reguł:

– płytka musi pokrywać co najmniej dwie leżące płytki,

– kolor każdego kwadratu układanej płytki musi być zgodny z zasadami: czerwonego kwadratu nie można położyć na zielonym i odwrotnie, a neutralne kwadraty można układać i nakrywać zarówno przez czerwone, jak i zielone kwadraty.

– żaden kwadrat nie może pokrywać pustego pola („wisieć w powietrzu”).

Gra kończy się w momencie ułożenia wszystkich płytek. Następnie gracze podliczają swoje punkty z każdego zbudowanego pola w swoim kolorze. Punkty za dane pole oblicza się mnożąc jego powierzchnię (jest równa liczbie kwadratów jednego koloru, które przylegają do siebie co najmniej jednym bokiem) razy jego wysokość (najwyżej położony kwadrat na tym polu). Grę zwycięży osoba z największą ilością punktów.

Jak już wspominałam na wstępie, gra jest świetnie wykonana. Nie dość, że pudełko jest praktycznych rozmiarów. W wyprasce idealnie mieszczą się płytki, to jeszcze jest woreczek, do którego możemy przełożyć płytki i zabrać na granie poza domem. Jest też instrukcja napisana w ponad 20 językach, w tym oczywiście także w języku polskim. Wszystkie zasady są dobrze opisane, szkoda tylko, że przykładowe ilustracje są na końcu książeczki, choć z drugiej strony rozumiem, że było to konieczne ze względu na oszczędność miejsca. Jedyne, co nam przeszkadzało, to konieczność sprawdzania, czy płytka, którą chcemy położyć na kolejnym poziomie, będzie leżała na dwóch płytkach. Przy złym oświetleniu, nie od razu było to widoczne.

Zasady naprawdę nie są skomplikowane. Już przy pierwszej rozgrywce wiadomo o co chodzi. W miarę grania można zastanawiać się nad wybraniem strategii, czy np. krzyżować plany przeciwnikowi, czy rozbudowywać się „do góry”, czy na boki. Trzeba pamiętać, że mnożymy powierzchnię naszego pola razy wysokość. Musimy dbać zarówno o to, by stworzyć jak największe pole, ale też, żeby nasze płytki znalazły się na najwyższych poziomach. Nie zawsze jest też możliwe pokrzyżowanie planów przeciwnika, ponieważ nakładanie płytek jest możliwe pod warunkiem spełnienia kilku zasad, o których już wcześniej wspominałam. W tej grze jest kilka decyzji do podjęcia, jednak za bardzo nie można zaplanować ruchu, ponieważ nigdy nie wiemy, jaką płytkę wylosujemy. W instrukcji wspomniano jednak o alternatywnych wersjach gry:

– przed rozgrywką układamy swoje płytki w stosie, tworząc swoja strategię rozgrywki,

– nie tworzymy żadnego stosu z płytkami, ale trzymamy je odkryte, wtedy możemy wybrać odpowiednią, do danej sytuacji, płytkę,

– bierzemy po trzy płytki ze stosu i umieszczamy je odkryte przed sobą. W każdej kolejce wybieramy jedną z nich.

Stratopolis polecam wszystkim miłośnikom abstrakcyjnych gier logicznych. Dzięki prostym zasadom może być idealnym wprowadzeniem do świata tych gier. Ładne, estetyczne wykonanie sprawia, że gra nadaje się na prezent dla „nie-graczy”. Z doświadczenia wiem, że takim osobom warto na początek kupić coś prostego, efektownie (albo elegancko) wyglądającego (starsze osoby często nie chcą grać w różne gry ze względu na ich „dziecinny wygląd). Kiedyś kupowałam Scrabble, czy Qwirkle, tak by obdarowani sami mogli zapoznać się z prostą instrukcją i zagrać. Teraz jednak do tej listy mogę dopisać Stratopolis.

Grę przekazało wydawnictwo G3. Dziękuję !

  • WYKONANIE 5/5

    W pudełku znajdujemy woreczek, do którego można przełożyć płytki. Sprawia to, że grę można zabrać wszędzie bez obaw o zniszczenie pudełka. Gramy bakelitowymi płytkami, które są bardzo trwałe.

  • TRUDNOŚĆ 2/5

    Zasady opanowuje się dosłownie w kilka minut. Losowość ma pewne znaczenie, ale w instrukcji znajdziemy alternatywne sposoby rozgrywki.

  • OCENA 4/5

    Stratopolis szczególnie polecam osobom, które lubią abstrakcyjne gry logiczne. To też dobry pomysł na prezent dla początkujących graczy.

Portret pamięciowy

Jako wielka fanka kotów od razu zwróciłam uwagę na grę Portret pamięciowy. Na okładce, oprócz innych zwierząt, jest też uroczy obrażony kot. Rysunek był na tyle sympatyczny, ze z niecierpliwością czekałam na swoje „pudełko”, by przekonać się, co skrywa w środku. A tam mamy zestaw 50 kart z postaciami, klepsydrę, ołówki, bloczki do rysowania oraz dwustronną składaną planszę z cechami zwierząt.

ZASADY

Instrukcja w wyczerpujący sposób omawia zasady. W dodatku jest w niej sporo rysunków i przykładów. Naszym celem jest zapamiętanie sześciu cech danego zwierzaka (kształt głowy, oczu, nosa, uszu, ust oraz elementu dodatkowego np. czapka). Mamy na to 30 sekund (czas odmierza klepsydra). Następnie przechodzimy do fazy rysowania. Staramy się jak najszybciej narysować zapamiętaną postać. W dodatku musimy pamiętać o wszystkich cechach. Osoba, która jako pierwsza skończy rysunek odwraca klepsydrę i pozostali gracze mają 30 sekund na dokończenie zwierzaka. Następnie przekazujemy nasz obrazek graczowi po lewej stronie i rozpoczyna się podliczanie punktów. Za każdą prawidłowo narysowaną cechę otrzymujemy jeden punkt. Osoba, która jako pierwsza skończyła rysowanie dostaje bonus w postaci dodatkowego punktu. Gra kończy się po piątej rundzie. Kto zbierze najwięcej punktów – ten wygrywa. Warto wspomnieć, że w instrukcji znajdziemy wersję punktacji i rozgrywki dla początkujących (dla dzieci) i dla zaawansowanych.

PIERWSZE SPOTKANIE

Pierwszą rozgrywkę, z braku dzieci „pod ręką”, rozegraliśmy w gronie dorosłych. Oprócz mojego narzeczonego do gry zaprosiłam też rodziców. Mamę – ze względu na to, że chętnie z nami gra (nie lubi jednak rysować), a tatę, ponieważ świetnie rysuje (jednak z nami nie grywa). W tej grze okazało się, że doświadczenie z nowoczesnymi planszówkami na nic się przydaje. Liczy się spostrzegawczość no i niestety talent rysowniczy. Mama przegrywała z kretesem – jej obrazkom daleko było do pierwowzoru. Tata rysował bardzo precyzyjnie i dbał o każdy szczegół. Wykazał sie wręcz fotograficzną pamięcią, jednak potrzebował więcej czasu niż reszta. My z Krzyśkiem rysowaliśmy, po to, by jak najszybciej skończyć, co nie zawsze owocowało punktami. Gra przypadła nam do gustu (z wyjątkiem mamy, która nie lubi rysowania).

CO NA TO MALI TESTERZY?

Kolejne rozgrywki toczyły się już w obecności dzieci. Wszyscy mali testerzy z zainteresowaniem otwierali pudełko, zapoznawali się z elementami gry i uważnie słuchali zasad. W przypadku młodszych dzieci (6 i 7-latkowie) nie stosowaliśmy limitu czasu, a osoba, która pierwsza skończyła nie otrzymywała bonusowego punktu.  Dzieciom w tym wieku nie wystarczało 30 sekund na zapoznanie się z rysunkiem. Dłużej też rysowały i częściej posługiwały się ściągą w postaci planszy z przedstawionymi cechami. Odwrotna sytuacja była w przypadku starszych dzieci. One lubiły rywalizować i ścigać się, kto pierwszy narysuje wszystkie szczegóły. Trudność pojawiała się, gdy do gry zasiadały dzieci w różnym wieku. Wtedy wychodziliśmy naprzeciw potrzebom tych młodszych i rezygnowaliśmy z limitu czasu. Pojawiła się nawet sugestia ze strony rodziców, by w grę grali przede wszystkim rówieśnicy.

GRAFIKA

Warto wspomnieć o grafice i wykonaniu gry. W trakcie testów nie spotkałam osoby, której nie spodobałaby się rysunki. Ich autorem jest Christopher Hart, który wykonał naprawdę świetną robotę. Zwierzęta wyglądają bardzo sympatycznie. W dodatku przygotował 50 różnych ich wersji. Składana plansza z przedstawionymi cechami jest bardzo przydatna. Zerkały na nią nie tylko dzieci, ale również dorośli. W dodatku jest ona dwustronna. Gracze mogą więc siedzieć po dwóch stronach mając swobodny dostęp do niej. W pudełku znajdziemy też niezbędne ołówki oraz bloczek z karteczkami do rysowania. Na każdej z nich jest również przygotowane z boku miejsce do liczenia punktów. Wymieniono tam wszystkie cechy. W puste kwadraty wpisujemy zdobyty punkt lub zero – w przypadku braku wymaganej cechy. W bloczku jest kilkadziesiąt kartek. Gdy skończą się, możemy je wydrukować ze strony www.krainaplanszowek.pl Do rysowania i liczenia punktów można jednak używać zwykłych notesów (tak robiliśmy w trakcie testowania).

WRAŻENIA

W trakcie testowania zwróciłam również uwagę na to, że do gry chętniej zasiadały dziewczynki. Chłopcy grali, ale bez większego entuzjazmu. Może dlatego, że to dziewczynki częściej malują (przynajmniej wszystkie znajome dziewczynki bardzo często przygotowują dla mnie specjalne rysunki). Grą zachwycali się także rodzice, którym podobało się to, że ma tak proste zasady. Ich dzieci z zaangażowaniem grały, przy okazji ćwicząc spostrzegawczość. Czytając instrukcję obawiałam się, że to gra typowo dla dzieci, jednak okazało się, że również dorośli z przyjemnością rysowali. W tym przypadku można skrócić czas przeznaczony na zapamiętywanie szczegółów. Wtedy będzie jeszcze trudniej. Na początku wydaje się, że 30 sekund to bardzo dużo. Już przy pierwszej rozgrywce okazuje się, że czasami to jednak za mało, by zapamiętać wszystkie cechy.

PODSUMOWANIE

Gra jest naprawdę godna polecenia. Jeżeli Wasze dziecko lubi rysować – nie zastanawiajcie się długo nad zakupem. Portret pamięciowy sprawdzi się szczególnie podczas spotkań z rówieśnikami. Gra jest też na tyle poręczna, że można ją zabrać ze sobą np. na wakacje. Z pewnością będziecie się przy niej (wraz z Waszymi dziećmi) dobrze bawić.

Grę przekazało wydawnictwo Egmont. Dziękuję !

  • GRAFIKA 5/5

    Sympatyczne rysunki zwierząt sprawiają, że chętnie zasiadamy do gry.

  • TRUDNOŚĆ 2/5

    Zasady tłumaczy się błyskawicznie. Nie ma tez problemu z ich opanowaniem. Niestety, ci którzy nie potrafi/nie lubią rysować są w gorszym położeniu. Ta umiejętność jest w tej grze mile widziana. Dostajemy bowiem punkty za prawidłowe narysowanie danej cechy.

  • OCENA 4/5

    Bardzo dobra gra dla dzieci – uczy rysowania i spostrzegawczości. Jeżeli ktoś jednak nie lubi rysować nie powinien do niej zasiadać.

Planszówki w kuchni, kuchnia w planszówkach cz.3

Lato nieodłącznie kojarzy się z grillowaniem. To nie tylko smaczne jedzenie, ale też spotkania ze znajomymi czy z rodziną. Dla Geeka to natomiast kolejna okazja do promocji planszówek. Trzeba się jednak do tego odpowiednio przygotować. Na stołach jest przecież sporo jedzenia i picia. Pomiędzy kolejnymi porcjami mamy krótkie przerwy, w trakcie których nie zawsze chce nam się posprzątać na stole, czy porządnie umyć dłonie. Warto więc pomyśleć o takich tytułach, które nie „odniosą żadnych strat”.

Pierwsza pozycja, która została już wielokrotnie sprawdzona w takich okolicznościach to Polowanie na robale. Gra została po raz pierwszy wydana w 2005 roku i od tego czasu cieszy się niesłabnącą popularnością. Jej autorem jest Reiner Knizia, ojciec wielu gier. Sam temat tej gry idealnie pasuje do grillowania. Polujemy w niej na pieczone na ruszcie robale. Za pomocą 8 kostek staramy się zarezerwować dla siebie smakowite kąski. Gra nadaje się również ze względu na wykonanie. Robale są namalowane na bakelitowych płytkach, które są naprawdę trwałe i pomimo wielu rozgrywek nie widać na nich śladów użytkowania. Gdy się pobrudzą można je po prostu umyć. Trochę gorzej z kostkami, ponieważ są białe i na jednym boku mają narysowanego robala. Można je wymienić na zwykłe kostki, jednak wtedy szóstka musi zastępować nam robaka.

Zasady tej gry są banalnie proste i już po kilku minutach wszyscy świetnie się bawią podkradając sobie płytki lub kombinując z kostkami, tak by upolować największą liczbę robaków. Nie będę rozpisywać się o zasadach, wspomnę tylko, że w trakcie gry rzucamy ośmioma kostkami. Po każdym rzucie musimy odłożyć na bok wszystkie kostki o jednej wybranej wartości lub kostki z robakami (1 robak = 5 oczek). Nie mogą to być jednak kostki z wartością odłożoną w poprzednich rzutach. Sami decydujemy o momencie zakończenia naszej tury, chyba, że wcześniej rzut okazał się nieważny. Taka sytuacja ma miejsce np. gdy wyrzuciliśmy wyłącznie oczka lub robale, które wcześniej już odłożyliśmy lub gdy brakuje nam wymaganej kości z robakiem lub wartości kostek są zbyt niskie. Wtedy nie zdobywamy płytki. W innym przypadku zabieramy z „rusztu” płytkę z wartością uzyskaną dzięki wyrzuconym kościom. Jeżeli tam jej nie ma, a jest widoczna na wierzchu stosu płytek zdobytych przez przeciwnika, możemy mu ją „ukraść”. Wygrywa ta osoba, która zdobędzie najwięcej robali.

Gra jest bardzo losowa, jednak nie przeszkadza to w dobrej zabawie. Kilka lat temu całe lato spędziliśmy właśnie przy „robalach”. Potrafiliśmy w nią grać po kilka razy dziennie i do dzisiaj bardzo miło ją wspominamy. Ze względu na małe rozmiary (tylko 16 płytek i 8 kostek) możemy ją zabrać dosłownie wszędzie. Zagrać można więc nawet na kocu w parku.

Drugą grą, o której warto pamiętać jest Triominos. Na rynku można znaleźć kilka jej wersji. Ja mam TO Go XL. Trójkątne płytki oraz podstawki zapakowano do praktycznej kosmetyczki.  Gra, która podbiła serca całej mojej rodziny oraz znajomych podczas wyjazdu na narty w Alpy. Recenzje tej gry zamieściłam już w Świecie Gier Planszowych, dlatego nie będę się powtarzać. Zasady przypominają popularne Domino, z tą różnicą, że mamy tu do czynienia z trójkątnymi płytkami. Dokładamy je w ten sposób, by zgadzały się wartości na boku. Płytka dokładana do już leżącej, musi mieć na boku łączącym je te same cyfry (czasami są nawet te same wartości, ale np. piątka jest na dole, a dwójka na górze, a my potrzebujemy odwrotnego układu). Gracze  wykładając płytki zdobywają punkty. Otrzymują ich tyle, ile wynosi suma widniejąca na dołożonym trójkącie. Maksymalnie można więc zdobyć piętnaście punktów. Można jeszcze otrzymać punkty bonusowe (np. za ułożenie określonej figury z płytek) lub punkty karne gdy nic nie wyłożymy. Gra kończy się, gdy jeden z graczy pozbędzie się wszystkich płytek lub gdy żaden z nich nie będzie mógł wyłożyć się.

Triomonos ma tak banalne zasady, że aż trudno uwierzyć, że to tak dobra gra. Gramy w nią od ponad roku i przestać nie możemy. Szczególnie podoba się niedzielnym graczom i osobom, które dopiero dowiadują się czym są nowoczesne planszówki. To ulubiona gra mojej mamy. W dodatku płytki są wykonane z bardzo trwałego materiału, a praktyczna kosmetyczka pozwala na ich łatwy transport.

Na koniec pierwszej części listy gier polecanych na spotkania połączone z grillowaniem muszę wspomnieć o Rummikubie. Gdy spotykam się z osobami, które nie są zaangażowane w nowoczesne planszówki, oprócz Monopoly, czy Scrabble, często wymieniają właśnie ten tytuł. Z pewnością ma na to wpływ fakt, że grę tę można zakupić w wielu hipermarketach jej reklamę można było zobaczyć w mediach ogólnopolskich. Gra dostępna jest na rynku od 1977 roku i ma na swoim koncie wiele nagród, m.in. Spiel des Jahres. Zasady również są banalne: celem gry jest jak najszybsze pozbycie się wszystkich kostek ze swojej tabliczki układając je w „grupy” (trzy lub cztery kostki z tym samym numerem) lub serie (co najmniej trzy kostki o kolejnych numerach w jednym kolorze). Każdy z graczy dysponuje 14 kostkami. W swoim ruchu dokładamy kostki do już istniejących układów. Możemy też nimi manipulować i tworzyć nowe serie lub gry. Musimy jednak pamiętać, że w każdym ruchu musimy wyłożyć przynajmniej jedną kostkę. Grę wygrywa osoba, która jako pierwsza wyłoży swoje kostki. Zasady przypominają popularnego karcianego Remika, jeżeli ktoś grał w grę, bardzo szybko zrozumie o co chodzi w Rummikubie. Zasady są jednak na tyle proste, że nie ma problemu z nauczeniem ich dzieci, czy też osób starszych. W dodatku płytki są wykonane z trwałego materiału, jak się pobrudzą, wrzuca się je do miski i po prostu myje. Gra idealnie nadaje się więc na spotkania połączone z degustacją grillowanych potraw. Zabrać ją można tez w podróż, o czym przekonacie się spoglądając na zdjęcie zamieszczone poniżej. To jednak nie koniec propozycji gier na tego typu okazje. Kolejne już wkrótce pojawią się na blogu.

Planszówki w kuchni – kuchnia w planszówkach cz.2

Dziś miałam okazję po raz kolejny przeprowadzić wywiad ze znaną już w Opolu blogerką kulinarną. Trzy jej przepisy znalazły się w książce „Z miłości do jedzenia. Najlepsze przepisy polskich blogerów”. Książka ta jest efektem ubiegłorocznej edycji konkursu na Kulinarny Blog Roku. W trakcie rozmowy, którą nagrywałam do godzinnego programu, zauważyłam jak wiele nas łączy.

Ktoś powie: planszówki i gotowanie to dwie różne pasje. W poprzednim wpisie był już mały drogowskaz wskazujący wspólną drogę. Pierwsze podobieństwo to narzekania rodziny na poddawanie jej ciągłym testom. Nie wiem tylko, kto ma większą przyjemność z testowania: rodzina blogera kulinarnego, która zjada czasami trzy obiady dziennie, czy rodzina blogera planszówkowego, której dostarczam kilka rozrywek intelektualnie dziennie?

Kolejne podobieństwo to ciągła obecność aparatu. Chyba w przypadku blogów kulinarnych odgrywa on jeszcze większą rolę. Czasami dobre zdjęcie wystarczy, by nabrać ochoty na daną potrawę. Oczywiście z grami jest podobnie. Nieraz wystarczy kilka zdjęć, by gra znalazła się na naszej wishliście. Zdjęcia to ważny element recenzji. Nie zliczę, ile razy przed grą lub w trakcie prosiłam o przerwę i sięgałam po aparat. Okazało się, że te same problemy ma bloger kulinarny. Na szczęście w przypadku gier, nie ma ryzyka wystygnięcia głównej potrawy.

Od razu nasuwa mi się kolejne podobieństwo. Nie powinno się oceniać książki po okładce…tfuu…gry po pudełku…ewentualnie dania po wyglądzie. Prawda znana od lat, jednak ilu z nas zostało „odrzuconych” od gry ze względu na wygląd? Ile razy byliśmy tak zauroczeni grafiką, że tylko dla niej kupiliśmy grę? Tak samo jest z potrawami. Ile razy skusiłam się na przykład na deser, bo tak ładnie wyglądał na zdjęciu, a potem zostawiałam połowę na talerzu?

Trzeba też przejść do tematu finansów. Bloger kulinarny lubi eksperymentować. Poszukuje różnych smaków. Sięga po egzotyczne składniki. Nierzadko są to rzeczy, za które trzeba trochę zapłacić. Podobnie jest z planszówkami. Gdy wciągniemy się w tę pasję, cały czas chcemy poznawać nowe tytuły. Jeżeli mamy szczęście i w naszym mieście są kluby planszówkowe lub wypożyczalnie, wtedy można poznawać nowe gry bez większych nakładów finansowych. Niestety jeżeli w okolicy nie ma takiej możliwości, a grono znajomych albo nie gra, albo nie inwestuje w planszówki, wtedy sami musimy pokryć koszty naszego hobby. O ile w przypadku gier, będą nam służyć przez dłuższy czas (a jeżeli nie, to możemy je upłynnić na aukcjach, czy na forum), to w przypadku pasji kulinarnej, poczynione nakłady finansowe są po prostu … zjadane.

Kolejna wspólna cecha to kolekcjonowanie. Ktoś zapyta: co można kolekcjonować interesując się gotowaniem? Otóż bardzo dużo: przede wszystkim książki kucharskie i przepisy, które są zapisywane w różnych notesach itp. Następnie akcesoria do gotowania: miski, miseczki, drylownice, wykrawacze, młynki, pojemniki itd. itp. Podobnie jest z grami. Nie tylko kolekcjonujemy pudełka, ale też woreczki strunowe i materiałowe, folie na karty itd. itp.

Na koniec warto wspomnieć o aspekcie społecznym. Zarówno dzięki planszówkom, jak i dzięki gotowaniu, mamy powody do spotkań z rodziną i ze znajomymi. Możemy im albo zaprezentować nowe danie, albo nową grę, a jeszcze lepiej, gdy uda się to połączyć.

PS. Przede mną kolejne kulinarno-planszówkowe spotkanie. Już układam menu. Na pierwszym miejscu są oczywiście gry planszowe. Po raz kolejny na pewno powrócimy do Małego księcia. Jak już ostatnio pisałam, ta gra ma w sobie to Coś, że tak dobrze się przy niej bawimy. Jak do tej pory nie kończyło się na jednej partii. Będą też Piraci. Karaibska flota. Chcemy jeszcze raz wcielić się w ich role i kompletować naszą załogę oraz zdobywać dukaty. Nie zabraknie też nowej gry od Reinera Knizii Bzzz..PLASK. Jestem ciekawa reakcji znajomych, którzy znają już Packę na muchy, a porównanie z tą grą samo się nasuwa. Mam nadzieję, że uda nam się też zagrać w Fincę. Ostatnio często gości na naszym stole. Z pewnością za sprawą ładnego wykonania, sporej ilości drewnianych owoców oraz prostych zasad. Trzeba też odrobinę pokombinować. Rozgrywka bardzo szybko mija, a apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Zdjęcie: www.demotywatory.pl

Planszówki w kuchni – kuchnia w planszówkach cz.1

Są osoby, dla których każda gra stanowi świętość i w trakcie rozgrywki nie można jeść, pić, a najlepiej, gdyby panowały sterylne warunki. Są też osoby, które uważają, że z grami, jak z książkami: nie powinny stać na półce, powinny posiadać ślady użytkowania. Wtedy wiadomo, że książka (a w tym przypadku gra) spełnia swoją rolę. Ja jestem pośrodku. Jestem estetką, a więc nie lubię, gdy gra jest przybrudzona, ma zdarte rogi, a karty są pogięte. Uważam jednak, że gra ma sprawiać przyjemność i można sobie zrobić przerwę na jedzenie. Natomiast w trakcie można sięgać po jakieś małe przekąski (oczywiście nie „tłuste” chipsy) oraz spożywać napoje. Stąd też narodziła się w gronie naszych znajomych tradycja umawiania się na ucztę kulinarną i planszówkową.

Chciałabym w tym cyklu wspominać o grach, które nawiązują do jedzenia oraz do gotowania. Chciałabym też pisać o tym, co można przygotować na takie spotkanie planszówkowe. Na początek coś na czasie: czyli szparagi. Wprawdzie sezon powoli przemija, ale jeszcze w niektórych sklepach można je zakupić. Na naszym ostatnim spotkaniu, podczas którego mieliśmy testować gry, akurat one odegrały pierwsze skrzypce. Zostały podane w wersji zapiekanej z sosem holenderskim oraz z potartym serem. Do tego ziemniaczki z koperkiem oraz pyszne udka. Wracając do szparagów, nasza gospodyni zdradziła nam, że nie stosuje się do zasad gotowania szparagów (powinny być gotowane pionowo itd.). Obiera je, kroi na pół, gotuje z dodatkiem soli, cukru i masła. Wyszły smakowicie. Do tego domowej roboty lemoniada. Było też białe wino (do szparagów), koktajl jagodowy (jagody zebrane przez mojego tatę w lesie – za co bardzo dziękuję) oraz babeczki z budyniem, śmietaną i owocami. Krótko mówiąc pycha.

Najpierw zjedliśmy danie główne. Potem zagraliśmy w pierwszy zaplanowany na wieczór tytuł. Budowaliśmy planetę dla „Małego księcia”. Już po raz kolejny ta gra gościła na naszym stole. Jesteśmy pod wrażeniem, że tak prosta planszówka, może sprawiać tyle frajdy. Oczywiście w naszym gronie znalazł się rodzynek, który podkradał płytki i robił nam na złość. Sprawdziłam już tę grę zarówno wśród dzieci, jak i wśród „początkujących” graczy i ani razu nie zawiodłam się. Z czystym sumieniem mogę polecić tę grę jako tytuł do wciągania nowych osób w świat gier.

Po deserze i przerwie na kawę sięgnęliśmy po następną grę. Tym razem byli to „Piraci. Karaibska flota”. Graliśmy w tę planszówkę po pierwszy raz i od razu bardzo spodobała nam się grafika. Śliczne, można nawet powiedzieć „bajkowe”, rysunki. Grało się całkiem przyjemnie. Bardzo szybko opanowaliśmy poszczególne funkcje kart specjalnych.

Na stole pojawiła się też gra ZnajZnak. Młodzież nie wykazała wielkiego zainteresowania. Pokolenie, które jednak pamięta czasy PRL-u (choć gra oczywiście obejmuje też wcześniejszy okres), chętnie przypominało sobie poszczególne symbole i trochę czasu spędziliśmy przy tej grze. Oczywiście cały czas towarzyszyła nam lemionada, która ostudzała emocje rozbudzone w trakcie rozgrywki.Wprawdzie spotkanie było krótkie, jednak miło spędzone. Dziękujemy naszej „gospodyni” za poświęcenie czasu i przygotowanie uczty. Wszystko wyszło smakowicie. Sami powiedzcie – gry wymagają specjalnej oprawy i taką nam właśnie zapewniono.

Zdjęcie: www.demotywatory.pl

O tym, jak Dixit przełamuje lody

Przy okazji trwającego w Nowym Sączu festiwalu gier planszowych, przypomniało mi się moje pierwsze spotkanie z grą Dixit. Poznałam ją właśnie na tej imprezie, a właściwie podczas „afterparty” w jednym z ogródków piwnych. Gra była od niedawna na polskim rynku i wzbudzała spore zainteresowanie, szczególnie ze względu na intrygujące rysunki oraz terapeutyczne funkcje. Z tego, co czytałam, autor gry jest psychologiem i w pracy z „trudną” młodzieżą wykorzystywał mechanizmy podobne do tych zawartych w Dixicie. Nie jestem zbyt wielką fanką gier imprezowych, oczywiście mam swoje ulubione tytuły, ale zawsze na początku podchodzę do nich z rezerwą. Szybko jednak okazało się, że zasady Dixita opanowuje się w kilka minut, a tak naprawdę wszystko zależy od naszej inwencji i pomysłowości.
Kupując podstawową wersję otrzymujemy komplet 84 wielkoformatowych kart. Na każdej z nich przedstawione są intrygujące, tajemnicze, i co najważniejsze, wieloznaczne rysunki. Zadaniem gracza jest wymyślenie skojarzenia do jednej karty ze swojej puli. Pozostałe osoby, po poznaniu tego hasła. muszą do niego dopasować kartę ze swojej puli i wyłożyć ją zakrytą. Następnie karty są tasowane, a uczestnicy zabawy muszą odgadnąć, która karta należy do osoby wymyślającej skojarzenie. Gdy wszyscy oddali swoje typy przyznawane są punkty. Nie będę się rozpisywać na temat punktacji. Wspomnę tylko, że wymyślone hasło nie może być ani za trudne, ani za łatwe, ponieważ gdy nikt nie odgadnie lub gdy wszyscy odgadną, osoba wymyślająca zadanie nie otrzyma punktów. Pozostali gracze punktują za prawidłowe wytypowanie karty oraz za wprowadzenie innych graczy w błąd.
Gra nieźle pobudza do myślenia i kombinowania. Wszystko zależy od tego, kogo zaprasza się do rozgrywki. Opiszę Wam kilka przykładowych spotkań z tą grą:
– Moja kochana Kuzynka, jej dzieci i mąż. Grę pokazałam im w trakcie ich pobytu u moich rodziców. Dixit okazał się hitem. Zostałam wręcz zmuszona do zakupienia dodatku, by urozmaicić sobie rozgrywkę. Przez dwa tygodnie graliśmy prawie codziennie właśnie w ten tytuł. Najmniejszą cierpliwością wykazał się jednak mąż mojej kuzynki. W trakcie kolejnej z rzędu rozgrywki rzucił kartami, ponieważ miał dość wymyślania haseł. Teraz nie uznaje żadnych argumentów i już nie zgadza się na rozgrywkę w Dixita. Z obserwacji wynika, że to właśnie faceci darzą tę grę mniejszą sympatią. Może to z powodu słodkich króliczków do liczenia punktów?
– Koleżanka z pracy i jej współlokatorki – typowe babskie spotkanie. Była cała masa jedzenia i różne „napoje”. Przyniosłam torbę pełną gier, jednak zrobiłam jeden podstawowy błąd. Wyjęłam Dixita. No i przepadłyśmy. Do północy grałyśmy tylko i wyłącznie w tę grę. Karty już chyba znam na , a pomysły na skojarzenia zdecydowanie skończyły się. Na tyle ta gra spodobała się, że moja koleżanka często przy różnych spotkaniach towarzyskich wyciąga Dixita i zachęca do gry kolejnych znajomych.
– Mój chrześniak, jego brat i koledzy. W tym kręgu jest mały problem, o ile bariera językowa nie stanowi problemu (dzieci mówią tylko w języku niemieckim i angielskim), to daje o sobie znać różnica pokoleniowa. Dzieci często nawiązywały do różnych bajek, postaci znanych właśnie w Niemczech. Z dziećmi oczywiście również bardzo dobrze gra się, jednak wiadomo, że skojarzenia trzeba dostosować do ich wieku. Nieraz rodzice ponownie wyciągali grę, gdy ich pociechy poszły spać.
– Grupy znajomych w podobnym wieku, znający i ceniący nowoczesne planszówki (niekoniecznie „gracze”). Rozgrywka niesie ze sobą za każdym razem sporą porcję dobrej zabawy. Szczególnie, jeśli skojarzenia nawiązują do wspólnych doświadczeń i przeżyć. Chyba przy takich współgraczach można najlepiej bawić się grając w Dixita.
– Grupa nastolatków podczas warsztatów – gdy dorośli nie ingerują, bawią się bardzo dobrze, wymyślając sobie tylko znane hasła. Było mnóstwo śmiechu i potrafili grać kilka razy pod rząd.
Dixit ma to coś. To na pewno piękne ilustracje i możliwość rozbudowy gry dzięki kolejnym dodatkom. Gra ma potencjał, szczególnie, gdy gramy w nią z różnymi grupami. Gdy nasi współgracze za każdym razem powtarzają się, szybko możemy się wypalić. Wtedy tytuł ten można odświeżyć nowymi taliami. Na pewno jest to świetny tytuł na luźne spotkania towarzyskie. Smutasy nie mają przy nim czego szukać.

Kilka ciekawostek na koniec:
Gra została wyróżniona tytułem Spiel des Jahres, Gra Roku w Polsce oraz Gra Roku na Międzynarodowym Festiwalu Gier w Cannes.
W Polsce możemy grać już z dwoma dodatkami. Kolejny ukaże się jeszcze w tym roku. Gdy szykuje nam się dwunastoosobowe towarzystwo do gry, warto zaopatrzyć się w Dixit Odyssey. Gdy znudzi nam się tradycyjna rozgrywka można pokusić się o Dixit Jinx, w której liczy się nie tylko wyobraźnia, ale też refleks.
Autorką rysunków jest Marie Cardouat. Ta pani, pokazała, że oprawa graficzna gry może być małym dziełem sztuki. Nie wszyscy wiedzą, że jej prace zdobią też grę Marrakech (ehh uwielbiam te dywaniki) oraz występują w grze Pocket Rockets od Antoine Bauza. Jak możemy dowiedzieć się z wywiadu przeprowadzonego dla Cliquenabend, Dixit to pierwsza gra, do której wykonała ilustracje. Wcześniej zajmowała się przygotowywaniem grafik m.in. do książek dla dzieci. Wraz z autorem gry, Jean-Louis Roubira, prawie dwa lata zajmowali się rozwijaniem koncepcji tej gry. Samo wykonanie ilustracji trwało około pół roku.
Nie każdy wie, że autor Dixita stworzył tez inne tytuły, m.in. grę Fabula (która również opiera się na kreatywności i pomysłowości graczy, ponieważ polega na opowiadaniu historii) oraz Jericho (strategiczna gra dla 2 graczy).

PS. Dlaczego Dixit przełamuje lody? Bo ma banalne zasady, urocze rysunki i potrafi każdego wprawić w dobry nastrój. To wszystko przekłada się na dobrą zabawę i bez obaw można pokazać tę grę osobie niezwiązanej do tej pory z planszówkami. To właśnie m.in. dzięki Dixitowi nowoczesne gry planszowe pokochała rodzina mojej kuzynki (z wyjątkiem jej męża 🙂 ),  Natomiast moja koleżanka z pracy przestała patrzeć na mnie jak na ufoludka 🙂

  • GRAFIKA 5/5

    Nie pozostaje mi nic innego jak napisać: małe arcydzieło.  Rysunki abstrakcyjne, intrygujące, tajemnicze i co najważniejsze – wieloznaczne.

  • TRUDNOŚĆ 2/5

    Dixit to zarówno propozycja dla dzieci, nastolatków, jak i dla dorosłych. Każdy sobie świetnie poradzi.

  • OCENA 5/5

    Świetna gra do wciągania nowych graczy. Idealna propozycja na luźne spotkania towarzyskie.

Spóźniony wstępniak

Katarzyna „Squirrel” Ziółkowska rozpoczęła blog od wpisu na temat pisania „za całkowitą darmoszkę”. Nie wiem, czy autorka tak mnie zainspirowała, czy po prostu był to już długo wyczekiwany „bodziec”, ale w piątek wysłałam rezygnację i podziękowanie do tygodnika lokalnego, z którym od dwóch lat współpracowałam.

Praca w tym tygodniku była dla mnie dużym wyzwaniem. Czułam też na sobie spory bagaż odpowiedzialności. Co tydzień pisałam teksty o gminie, z której pochodzę.  Tematy, po które sięgałam,  „nie przeszłyby” w regionalnej stacji, w której od 7 lat pracuję. Musiałam przejść więc z myślenia „globalnego” na myślenie stricte lokalne. To był dla mnie trudny przeskok, w dodatku na początku musiałam sporo czasu poświęcić na poszukiwanie tematów i nawiązywanie znajomości. Potem tematy już same do mnie „przychodziły”. W tym czasie nawiązałam sporo kontaktów, poznałam ciekawych ludzi, krótko mówiąc sporo się nauczyłam. Dwa lata pracy blisko człowieka – tak mogłabym podsumować ten czas.

Nadeszła jednak pora na kolejne wyzwania. Planszówkowe wyzwania. Mam nadzieję, że nie będę żałować tej decyzji. Cieszę się, że moja pasja nie kończy się tylko na powiększaniu kolekcji, ale że to cos więcej: że mogę wyrazić swoją opinię i polecić dobre tytuły.  Jestem „świadomym graczem” i obserwatorem tego, co się dzieje na rynku planszówkowym. Lubię dzielić się swoją miłością do gier nie tylko ze znajomymi i rodziną. Krótko mówiąc: mam misję.

Zdjęcie ze strony www.demotywatory.pl